WANDELING 1: Woorden

Ik rijd door beboomde lanen en langs de zomen van bosgebieden. Tegen de lichtgrijze lucht is de kleurenpracht van al het herfstblad vandaag overweldigend. Ik adem eens diep in en vraag me af waarom ik daar de laatste weken niet meer aandacht aan heb besteed, niet meer van heb genoten. Terwijl ik toch een aantal keer met een vriendin ben gaan wandelen……en er zijn ook weken waarin dat er überhaupt niet van komt.

Ik denk er even over na, langzaam vormt zich voor mijn geestesoog het beeld van onze wandelingen. Ik zie twee vrouwen die, met de hoofden naar elkaar gedraaid en druk gesticulerend, met elkaar in gesprek zijn.

Met woorden maken mensen contact, proberen ze uit of ze ongeveer het zelfde denken over dingen, wisselen ze weetjes uit, vertellen ze elkaar hun verhaal. Ze hopen daarmee dichter bij elkaar te komen. Maar woorden gaan altijd via het hoofd.

Deze vriendin gaat door een moeilijke periode in haar leven. Daarom is mijn wens om echt contact met haar te maken nog groter, het gesprek daarom nog intensiever. Ik wil dat ze voelt dat ze er wat mij betreft mag zijn zoals ze is, dat ze zich gesteund voelt door mij. En dat probeerde ik met woorden duidelijk te maken…..

Maar nu, onder invloed van die kleurenpracht aan de bomen, vraag ik me af of er misschien andere manieren zijn. Misschien hadden we de wandeling gewoon hand-in-hand moeten maken en samen zwijgend om ons heen moeten kijken. Zou ik dat durven? En zij? En zouden we ons na zo’n gedeelde ervaring net zo gesteund voelen door elkaar als na een gesprek? Zouden we daarop durven vertrouwen of zou ons hoofd toch nog weer bevestiging eisen? Zou één van ons na de wandeling daarom nog iets zeggen als “Dus jij vindt ook dat mijn baas er helemaal naast zit en dat ik gelijk heb?” ?

Ik weet het niet. Hoewel ik juist houd van het naar woorden en omschrijvingen zoeken voor van alles, weet ik wel dat de kleurenpracht zoals ik hem nu zie, geen woord kent. Zoals zoveel dingen in het leven. Jammer dat wij altijd menen woorden nodig te hebben, terwijl er in het leven zoveel is dat zich aan woorden onttrekt. Maar daarmee niet perse aan onze waarneming….., kwestie van onze diverse antennes inschakelen en het denken uitschakelen……..

Pffff, makkelijker gezegd dan gedaan, denk ik terwijl ik deze WOORDEN schrijf.