Portret van een straat (deel 9)

Zondag 19 april

Bewoners: Sandra, Rob, Livia (9) en Sam (7)

Sandra werkt 4 dagen per week bij een privé-gezondheidskliniek als HR learning consultant. Zij heeft het nu druk. Veel van hun personeel wordt uitgeleend aan andere reguliere zorginstellingen en moet worden om- of bijgeschoold. Dat is een hele klus, zeker als je ook nog twee kinderen moet lesgeven. En dat is nodig, want de school biedt onvoldoende aan om de kinderen zelfstandig de hele dag bezig te houden. Dat is natuurlijk ook lastig online. Dus klust Sandra nog een beetje bij als juf.

Rob is salesmanager bij een groot IT bedrijf. Normaal gesproken reist hij wekelijks. Nu werkt hij vanachter zijn bureau thuis. Dat kan natuurlijk ook, maar als je mensen “live” spreekt, voel je toch beter aan hoe het echt zit. Wat Rob vooral lastig vindt is dat het nu zoveel saaier is, hij is iemand die wel houdt van dynamiek, afwisseling en verrassend gezelschap. Hij maakt zich wel zorgen over de economie, hij verwacht dat er nog een tweede besmettingsgolf zal komen en de economie kan niet eindeloos worden bevroren. Hij merkt nu al dat klanten uitstellen, dat projecten niet doorgaan, dat loonrondes voor dit jaar al worden afgeblazen. Hij hoopt dat het normale leven snel weer op gang zal komen.

Toch ziet hij ook wel dat het bijzonder is om zoveel tijd met z’n vieren door te brengen. Alles samen doen, altijd samen eten. Aan dat eten besteden ze ook meer tijd nu. Ze sporten ook meer. De regelmaat van de dag geeft daar meer gelegenheid toe dan de normale hectiek.

De straatapp leidt weliswaar soms tot ergernis, maar het is goed dat die er is. De straat is fijn, de kinderen hebben er speelmaatjes. “En met dit weer is zo’n lockdown toch minder een straf dan als het steeds zou regenen” zegt hij lachend terwijl hij nog een bierflesje open wipt.