HILLARY

Aan de vooravond van de Amerikaanse verkiezingen zat ik naar de televisie te kijken. Hillary zou gaan winnen. Ik zag haar in het zoveelste broekpak vriendelijk glimlachend voor de camera langs wandelen.

Eerder had ik de debatten tussen haar en Trump gekeken. Ik kreeg daar het schaamrood van op de kaken. Was dit wat er van het mooie ideaal van democratie terecht was gekomen? In plaats van mensen die de kiezer meenamen naar mooie vergezichten over de toekomst, zagen we twee mensen die elkaar het licht in de ogen niet gunden.Twee mensen die stemmen probeerden te winnen door de ander zwart te maken. Ik vroeg mij toen al af of Hillary geen spijt had dat ze deze weg op was gegaan. Als ze had geweten dat ze het tegen deze man op zou moeten nemen, zou ze het dan toch gedaan hebben? Zij moet zich gevoeld hebben als een elegante schermer die plotseling in een sumo-worstel wedstrijd terecht is gekomen.

Ik ben geen Hillary fan, zij heeft niet veel origineels te bieden en dat is mijn ogen wel nodig in deze tijd. Maar toen ik haar weer langs zag schuiven aan de vooravond van haar aanstaande verkiezing vroeg ik me oprecht af waarom ze dit ambieerde. Net als vele anderen heb ook ik diverse films en series bekeken waaruit toch duidelijk blijkt dat de Amerikaanse politiek bestaat uit incasseren, infiltreren, intrigeren, stroop smeren, manipuleren en tolereren. En heel af en toe kun je iets van je verlanglijstje realiseren. En in dat vak begaf zij zich al twintig jaar! En nu zou ze zich dat vrijwillig nog eens voor vier jaar op de hals halen? En dan onder nog meer druk dan in de voorgaande jaren? Welke innerlijke noodzaak zou iemand daartoe drijven? Misschien als je je echt “geroepen” voelt om je land te dienen? Ik bekeek haar nog eens goed….Nee, ik kon niet geloven dat het in haar geval zo in elkaar zat. Machtsbelustheid? Nee, zo schat ik haar ook weer niet in. Maar wat dan? Opgestapelde frustraties van die afgelopen twintig jaar? Misschien heeft ze zich zo vaak moeten schikken dat ze nu dacht….”en als ik het nu eindelijk eens in mijn eentje voor het zeggen heb…..! “ Dat zou kunnen. Of ze heeft echt geen idee wat ze moet doen als ze ermee op zou houden. Ze heeft misschien geen bridge- en golfclubje. Dat zou eigenlijk wel “sad” zijn. Ik kwam die avond niet tot een bevredigend antwoord.

Vandaag leven we in een heel andere werkelijkheid. Hillary heeft helemaal niet gewonnen. Ik kijk naar haar speech. Ze houdt zich kranig en keurig, zoals het een vrouw van haar statuur betaamd. Dat is waarschijnlijk precies waarom ze niet gewonnen heeft. Ik voel geen meelij met haar, maar wel respect voor hetgeen ze al die jaren heeft opgebracht. Ik voel ook een plaatsvervangende opluchting: wat heerlijk voor haar dat ze zich nu mag terug trekken uit dit gekkenhuis, dat ze de arena mag verlaten en gewoon voor haar favoriete circusdieren mag gaan zorgen. Of gaan bridgen of golfen. Dat kan ook waardevol zijn.