WANDELING 2: Zintuigen
Ik trek mijn favoriete bos in met lekkere dikke wandelschoenen. Dit keer alleen, ik heb echt behoefte me even lekker in de natuur onder te dompelen, zoals je je op een hete zomerdag wilt laten zakken tot net even onder de waterspiegel van het koude zwembad. Koud en nat is het in het bos ook vandaag. Gelukkig is er nog steeds veel blad aan de boom, dus nog steeds veel kleuren om te bewonderen.
Op een gegeven moment kom ik op een paadje dat wat droger is en waar al veel blad gevallen is. Als vanzelf beginnen mijn voeten door de bergen bladeren te slepen in een wat balorige beweging. Soms lijkt het zelfs alsof mijn voeten de bladeren omhoog willen schoppen. Met de beweging komt ook het geluid, een soort krakend woesj woesj. Met deze zintuiglijke waarneming voel ik mij ogenblikkelijk weer kind. Ik zie mezelf op de straat die ik dagelijks van huis naar school liep, en terug. Langs die straat stonden grote tamme kastanjebomen en in de herfst was dat feest. Niet alleen omdat de tamme kastanjes lekker waren en het blad zo ongelofelijk mooi, maar vooral omdat je jezelf dan zo lekker door die hopen bladeren heen kon schoppen. Dan voelde ik me een beetje stout en stoer. Zo voel ik me nu ook.
Ik herinner me ook dat ik op de lagere school jaarlijks moest knutselen met herfstspulletjes: figuurtjes en dieren van kastanjes met cocktailprikkers erin, herfstbladeren overtrekken of natekenen, mandjes met herfststukjes waarin de paddenstoelen uiteraard niet mochten ontbreken. Ik was nooit zo handig en misschien ook niet fantasierijk. Met deze herinnering bekruipt mij zelfs nu nog de spanning van “ik wil het goed doen” en de angst voor afwijzing als dat niet zou lukken. Het was (en is soms nog steeds) mijn manier om gezien te worden, “het goed doen”. Als kind wist ik geen andere manier.
Om de spanning, die deze tweede herinnering heeft opgeroepen, te verlichten schop ik nog eens extra hard tegen de bladeren. Woesj. En dan ben ik weer terug bij “me een beetje stout en stoer” voelen. Beter, dus ik blijf nog even in die beweging.
Op dat moment komt mij een dame op een paard tegemoet. Zodra er oogcontact mogelijk is krijgen we dat ook. Ik zie dat zij en haar paard er haveloos en sprookjesachtig tegelijk uit zien. Zij draagt een ouderwetse jurk waarvan de kleuren flets geworden zijn, en een dito hoed waar een grote dikke zwarte vlecht onder vandaan komt. Het paard is vlekkerig wit, zwart en bruin en aan de lage kant van zijn nek eindigen zijn manen ook in een lange witte vlecht, die tot aan de voeten van de vrouw hangt. Iets warms welt in me op: ik hou van wat ik zie. In onze blik wisselen we alles, we zien elkaar. Het enige woord dat we wisselen is een olijk “hoi” en dat is voor vandaag genoeg.
