top of page

Prinses


Ik loop langs een bruidswinkel. Links in de winkel zie ik een hoog rek waaraan een lange rij bruidsjurken hangt. Rechts een zelfde rek met donkere pakken voor mannen. Hoewel de winkel er niet heel uitnodigend uitziet, borrelt er toch een idee in me op. Wat als ik naar binnen zou gaan en jurken zou gaan passen? Het lijkt me hilarisch dat eens met een vriendin te doen. Een beetje de draak steken met iets wat ik aan de vooravond van mijn eigen bruiloft heel serieus nam, maar waarvan ik nu vooral de theatrale aspecten zie. Terwijl ik nog met deze gedachte speel, schiet mij een opmerking te binnen die mijn dochter van zestien laatst maakte. We zapten wat rond op zoek naar een leuk programma. We bleven even hangen toen er een bruid van behoorlijke omvang in beeld kwam. Ze was gehuld in een grote roze jurk met veel tule en kant. Op haar hoofd was haar donkere haar opgestoken in een al even grote toedel, waarin roze bloemetjes gestoken waren. Op haar ruim bepoederde wangen biggelden tranen naar beneden. Wij wisten niet waarom, we kwamen er net in, in dat programma. Mijn dochter leek daar ook niet in geïnteresseerd. Ze begon onmiddellijk de jurk af te kraken. Ze vond hem “monsterlijk”. Vervolgens zei ze “Voor mijn trouwen wil ook wel een echte mooie jurk, maar die moet wit zijn en niet roze. En er hoeven niet zoveel tierlantijnen op……..” “En je moet als je gaat trouwen niet zo dik zijn” voegde ze er nog aan toe. “Misschien moet je je eerst maar eens afvragen of je überhaupt wel wìl trouwen.” zei ik tegen haar.

Als iemand die de huwelijkse staat niet elke dag als ideaal ervaart, zie ik het als mijn taak mijn twee dochters iets meer informatie mee te geven over dit sprookje. Ik wil proberen hen mee te geven dat trouwen geen doel in het leven is, net zo min als een carrière of een groot huis. Ik wil proberen hen een open blik te laten houden; wie zegt dat een leven in een woongroep, in je eentje, in een caravan of bij een stam waar iedereen “het” met iedereen mag doen, niet net zo waardevol is om te leven?

Maar met mijn opmerking kreeg ik geen poot aan de grond: “Ik wil zeker trouwen,” antwoordde mijn dochter “want ik wil ook één keertje in mijn leven prinses zijn.”

Eerlijk is eerlijk, nu ik dit zit te schrijven herinner ik me dat ik zelf ook ooit een tekening heb gemaakt van mijn ideale bruidsjurk. Ik was een jaar of veertien, de jurk zachtgeel en heel prinsessen-achtig.

Ik vermoed dat de sprookjes van Grimm en Andersen, alle Disney films en vele andere series en films hier debet aan zijn; zij zorgden ervoor dat die prinses één van de archetypische beelden is geworden die meisjes in onze cultuur nog generaties met zich mee zullen dragen. Of dat goed nieuws is voor de emancipatie van de vrouw en voor het omverwerpen van het instituut “huwelijk”....? Waarschijnlijk niet.

Door Disney werd met “Frozen” al een nieuwe toon gezet, het verhaal ging niet meer over goed en kwaad maar over zelfrealisatie. Als ik de kranten mag geloven gaat de nieuwe Disney film “Vaiana” nog weer een stap verder. Ik ga zeker kijken. Met mijn dochter, ook al is ze al zestien.

Maar haar beeld zal door die film waarschijnlijk niet meer veranderen. Ik besluit haar over een paar jaar mee te nemen naar een bruidswinkel voor een verkleedpartijtje. Dan heeft ze zichzelf in elk geval eens als prinses mogen bewonderen, of ze in haar leven nu die prins ontmoet of niet.


Uitgelichte berichten
Kom later terug
Gepubliceerde posts zullen hier worden weergegeven.
Recente berichten
Archief
Zoeken op tags
Volg ons
  • Facebook Basic Square
  • Twitter Basic Square
  • Google+ Basic Square

© 2019 by Christianne Verheugd. Proudly created with Wix.com

  • facebook-square
bottom of page