KERST 2016 (1): Woede op aarde
Heel veel zijn mensen boos.
Blanke Amerikaanse mannen zijn boos en stemden daarom op Trump. Vervolgens waren heel veel democratische(!) stemmers boos, omdat Trump gewonnen had.
Sylvana Simons is boos omdat blanken maar niet in willen zien dat ze kleurlingen stelselmatig anders zien en behandelen dan zichzelf. Mensen zijn boos op Sylvana omdat ze daarmee alle blanken over één kam scheert, of omdat ze zich storen aan de toon van Sylvana.
Een man in Istanbul is boos omdat de Russen zich bemoeien met de strijd in Syrië. Hij schiet een Rus neer. In Syrië zijn mensen boos omdat niemand zich met hun strijd lijkt te bemoeien.
Geert Wilders is boos omdat hij meent dat rechters in zijn proces niet het recht toepassen maar een politiek oordeel over hem vellen.
Ik ben boos omdat Geert af en toe net doet alsof hij ook namens mij spreekt.
In Engeland zijn veel jonge mensen boos omdat Engeland de Europese Unie zal verlaten.
Jan Roos is boos omdat de regering met de uitslag van het raadgevend referendum over het Oekraïne-verdrag heeft gedaan wat het juist achtte.
Thierry Baudet is boos. Hij wil graag dat iedereen ook boos wordt. Op die manier wil hij zo veel mogelijk mensen aan zich binden. Hij is boos omdat in het promotiespotje van de NPO voor de maand december het woord Kerst niet voorkomt. Hij meent daaruit af te kunnen leiden dat het Kerstfeest bedreigd wordt in Nederland.
Madonna is boos (en verdrietig) omdat zij als vrouw haar seksualiteit niet op dezelfde manier mag beleven en vorm geven als een man. Althans, niet zonder vervolgens te worden uitgemaakt voor van alles en nog wat.
Iemand bij mij in de straat is boos omdat zijn kind geen VWO schooladvies heeft gekregen. Een vriendin is boos omdat haar man op een andere vrouw verliefd werd. Een andere vriendin is boos omdat haar arbeidscontract niet verlengd werd. Mijn buurman is boos omdat zijn vader ongeneeslijk ziek blijkt te zijn. Mijn dochter is boos omdat ze vannacht om 01.30 thuis moet zijn.
Vroeger had ik een schuine wand op mijn meisjeskamer. Op de horizontale planken van die wand mocht iedereen met een krijtje iets schrijven, als ware het een gastenboek. Een vriendin van mij, wiens ouders toen vaak ruzie hadden, schreef een wijsheid op die zij waarschijnlijk ergens had opgevangen in al dat geruzie: Een verwijt is een verkapt verlangen. Het is me altijd bij gebleven.
In een parallelle redenering vraag ik me af of veel van die woede niet eigenlijk verdriet of teleurstelling is waar mensen bij weigeren stil te staan omdat het zo pijnlijk is? Of ze die gevoelens op deze manier proberen weg te schreeuwen of op te lossen?
Zoals iedereen recht heeft op vrije meningsuiting heeft eenieder ook recht op boosheid. Maar zou het niet helpen om ook het daar onderliggende gevoel eens aan te raken en te benoemen? Dat appelleert bij de (tegenst)ander ook direct aan een ander gevoel. In plaats van verdediging of verzet kan de ander dan compassie laten zien. Verbinding op basis van compassie lijkt mij een steviger verbinding dan die gebaseerd op boosheid. Bovendien zal het de toon van de diverse debatten vast ten goede komen.
Ik ben ook boos op een paar mensen in mijn leven. Deze Kerst ga ik in stilte die boosheid eens nader onderzoeken, kijken of ik die via mijn hart kan ombuigen naar iets anders.
En verder neem ik mij voor met Kerst niet boos te worden als de broodjes te lang in oven blijven liggen, er weer eens een servet in fik vliegt, of als de kinderen hun handen afvegen aan hun nieuwe kerstjurk. Ik denk dat het gezellig wordt aan tafel!
