KERST 2016 (2): Het tegengif

Sinds ik eergisteravond een zweepslag kreeg, kan ik letterlijk geen kant op. Het doen van kerstboodschappen is geen optie. In plaats daarvan laaf ik mij hele dagen aan de beelden van het tegengif dat Serious Request heet. Noem mij sentimenteel of soft, het kan me niet schelen.

De laatste jaren worden we steeds vaker met grimmige beelden geconfronteerd en die grimmigheid komt steeds dichterbij. Ik schreef zelf eerder deze week al over woede; met boosheid en verongelijktheid wordt verdeeldheid en wantrouwen gezaaid. Verschillen worden benadrukt, waardoor we allemaal de indruk krijgen dat we partij moeten kiezen. Als je alle berichtgeving moet geloven is saamhorigheid heel ver te zoeken.

Maar gelukkig is er dan Serious Request. Ik zie medelanders van alle leeftijden. Ze zijn stuk voor stuk blij. Ze dansen en zingen voor de camera. Sommige meisjes schrikken en verbergen hun gezicht achter hun handen als ze er achter komen dat ze in beeld zijn. Anderen laten op dat moment juist hun stralendste lach zien en maken een peace-teken. Vaders dragen kleine kinderen op hun schouders. Die kindertjes zwaaien met een vlaggetje. Moeders tillen kinderen op zodat ook zij een glimp van het Glazen Huis kunnen zien. Geduldig staan hele gezinnen in de rij voor de brievenbus om hun donatie te doen. Bejaarde dames haken de armen in elkaar en wagen zich ook aan een klein danspasje, ook al is de muziek nog zo hip. Stoere jongens voelen zich niet te goed om ook heel hard mee te zingen met een sentimenteel liedje. Heel veel mensen houden cheques omhoog, vol trots over het bedrag dat ze met hun actie bij elkaar hebben gebracht. Nederland slaat de handen ineen voor het Rode Kruis, en al die handen hebben gelakte nagels omdat Tijn ieders hart gestolen heeft.

In alle mensen die ik zie, zie ik vooral hun menselijkheid: trots, medeleven, vreugde, vriendschap, verliefdheid, verlegenheid, ijdelheid, kwetsbaarheid, oprechtheid, gulheid, creativiteit en hartelijkheid.

Met al die prachtige eigenschappen, die iedereen in zich draagt, kunnen we toch niet té ver uit elkaar groeien? Natuurlijk, ik kan ook val alles bedenken om dat idee weer onderuit te halen. Bijvoorbeeld dat we daar op dat plein niet de relschoppers zien, enzovoort enzovoort.

Misschien ben ik naïef, maar ook dat kan me nu even niks schelen. Terwijl ik af en toe een traan wegpink, af en toe schaterlach en af en toe met mijn bovenlijf hartstochtelijk meedans, laat ik me overspoelen door deze positieve gevoelens die wat mij betreft helemaal toegestaan zijn, zo vlak voor de Kerst. Met dank dus aan 3FM!