MENSENWERK
Ik kijk tennis op televisie. Dat doe ik vaker en er valt mij iets op. Sinds het invoeren van de challenge komen lijnrechters nadrukkelijk in beeld. Als een speler een call van een lijnrechter aanvecht middels de challenge, is er een camerashot van de lijnrechter in kwestie. Als blijkt dat deze ongelijk had, zoomt de camera vaak nog eens in op zijn of haar gezicht. Vanwaar deze vorm van naming and shaming?
Naming and shaming kan een heel nuttig instrument zijn om bijvoorbeeld producenten er toe te brengen kwalijke toevoegingen in hun producten weg te laten, of om dienstverleners die er een potje van maken van hun klanten af te helpen. In heel bijzondere gevallen kan het ook nodig zijn individuele mensen te namen and shamen, maar dat grenst al gauw aan smaad, roddel en achterklap.
In dit geval kan ik het nut niet ontdekken. Wat willen de regisseurs en cameramensen ermee bereiken?
Misschien heeft het in beeld brengen van de lijnrechters te maken met de maatschappelijke trend om alle risico’s af te willen dekken. We accepteren nog maar moeilijk dat er wel eens iets fout gaat in het leven. En als er iets fout gaat willen we daarvoor graag direct een schuldige aanwijzen. In dit geval is dat lekker makkelijk, dus breng de schuldige meteen maar in beeld?
Het is jammer dat die impuls om direct een schuldige te willen aanwijzen niet wat meer onderdrukt wordt. Het lijdt tot risicomijdend gedrag en juist waar mensenwerk vereist is, is dat jammer. Daar durven (en soms mogen ze dat ook niet) mensen niet meer te vertrouwen op hun menselijke kwaliteiten zoals eigen ervaring, inzicht of intuïtie.
Terug naar het tennis. Op het gemiddelde recreantenniveau waarop ik zelf speel is het vaak al lastig genoeg om een bal juist te callen. Gelukkig speel ik met mensen waarbij de reactie in zo’n geval meestal is: ‘Okay, zullen we het punt gewoon overspelen?’
Op televisie staat er natuurlijk meer op het spel. Ik voel compassie voor de lijnrechters die tegen een bescheiden vergoeding het risico lopen services van meer dan tweehonderd kilometer per uur te moeten ontwijken. In een split-second worden ze geacht te zien of een bal in of uit is. Als ze hem uit zien, moeten ze dat direct roepen, tijd om na te denken is er niet. Niet zo gek dat ze wel eens een fout maken toch? En daarvoor is die Hawkeye toch juist ingesteld, zodat zij gewoon mensen mogen blijven die fouten maken? Elke keer dat ze in beeld komen vergeef ik ze voor die fouten. Zou dat misschien de bedoeling zijn van die regisseurs?
