STEMMEN
Eigenlijk had ik vanavond bij mijn koorrepetitie moeten zijn. Lekker mijn stem laten horen en afstemmen op de andere leden van het koor. Als je het toelaat, kun je in je lijf je eigen stem en die van je collega’s helemaal voelen. En dat voelt goed!
Maar ik verblijf een tijdje op Ameland en moet de koorstemmen vanavond missen.
Vandaag is het verkiezingsdag, dus andere stemmen genoeg. Met de aangevraagde kiezerspas mag ik mijn biljet invullen in Ballum. Dat is een heel klein dorpje waar je je gemakkelijk in de jaren vijftig kunt wanen, al zijn de meeste huisjes nog veel ouder.
Sinds de verkiezing van Trump en de Brexit lijkt het dit jaar extra belangrijk om te gaan stemmen. Naar aanleiding van die gebeurtenissen waren de media de laatste maanden zo bang dat ze “het” niet zouden hebben zien aankomen, dat we zijn doodgegooid met populistische geluiden en reportages uit de wijken waar de extremere geluiden vandaan zouden komen. Zeker moeten die geluiden gehoord worden. Maar elke weldenkende en vooral welkijkende Nederlander had het andere Nederland toch niet kunnen ontgaan? Als ik in de wachtkamer zit bij de arts, raak ik zonder probleem in gesprek met een jonge moeder die een hoofddoek draagt. Haar zorgen gelden vooral de school van haar kind. Als ik in een café aan de praat raak met de kastelein blijkt vooral de zorg voor zijn moeder een thema te zijn, en niet zijn overbuurman die Marokkaan is. Als ik met de tuinman aan mijn keukentafel zit met een biertje, maakt hij zich vooral zorgen over het milieu en hoopt op een toekomst voor zijn kinderen vol verdraagzaamheid en verantwoordelijkheid. Om nog maar te zwijgen over alle mensen die blijven doneren aan goede doelen, die hun tijd besteden aan verenigingswerk, vrijwilligerswerk en mantelzorg. Nederland is gewoon nog Nederland, al kost het meer moeite om dat boven tafel te krijgen en zijn er uiteraard problemen die opgelost moeten worden.
Ik heb niet kunnen geloven, al was ik er soms bang voor, dat de intolerante en irrationele stemmen de genuanceerde geluiden zouden overstemmen in Nederland. Noch dat de angst –want daarop zijn de populistische geluiden toch vooral gebaseerd- de overhand zou krijgen. Wij zijn toch een nuchter volk?
Nu ik in Ameland verblijf neem ik wat afstand van de randstad en zie ik Nederland in de volle breedte opdoemen. Als ik door dit dorp loop, zegt iedereen mij goedendag. Exorbitante huizen of auto’s zie ik hier niet. Winkeliers zijn niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken als de winkel van de buurman opgeknapt moet worden. De buurtsuper heeft geen sushi of struisvogelbiefstuk, en rond zes uur zit iedereen hier achter de avondmaaltijd. Misschien is de tijd hier stil blijven staan. Maar misschien ook hebben deze mensen zich niet gek laten maken door al het streven dat een leven zo maar kan gaan overheersen, noch door de angst voor verlies die daarmee gepaard gaat.
Het is schitterend weer en de boeren hebben mest uitgereden over hun velden vandaag. Als ik de deur uitstap op weg naar het gemeentehuis, dringt de geur vol mijn neus in en weet ik zeker: ik ben in Nederland.
Als ik later op de avond de eerste exitpoll zie op televisie ben ik blij dat alle stemmen van Nederland weer gehoord zijn, dat we weer even zijn afgestemd op elkaar. Misschien nog niet zo zuiver als in mijn koor, maar we hebben geluisterd naar elkaar. Het blijkt dat Nederland een rijk klankpalet heeft, hoe mooi is dat?
