SPIEGELS

Als je er eenmaal oog voor hebt, dan kun je opmerken dat het leven je continu spiegels voorhoudt. Ik kan nog lang niet in alle spiegels kijken, of, beter gezegd, ik zie ze nog lang niet allemaal hangen. Maar op het gebied van sport en hobby konden ze me de laatste jaren niet ontgaan.

“De bal komt naar je toe!” riep mijn tennisleraar een jaar of drie geleden steeds tegen me. Het zit nu eenmaal in me om, als ik iets doe, dat met honderdtwintig procent te doen. En om, als een ander iets doet, daarop te reageren. Ik verloor vaak teveel energie door alles te geven op het moment dat dat helemaal niet nodig was.

Op de tennisbaan zag dat er zo uit: ik stormde op elke bal af met de intentie om die bal een flinke mep te geven. De resultaten waren soms verbluffend, maar vaak strandde de bal net achter de baseline of op de netband. Toen we begonnen te slijpen aan mij forehand-techniek riep de trainer steeds: “Je hoeft niet naar de bal toe, hij komt vanzelf naar jou toe.” Ik moest mezelf dwingen af te wachten en warempel, als ik bleef staan kreeg ik juìst voldoende tijd om mijn achterzwaai te maken en de bal te slaan. Dat voelde tegenstrijdig, als je veel tijd wilt hebben voor iets, kun je er toch beter eerder zijn? De tennispraktijk bleek anders in elkaar te zitten.

Ik moest leren om mijn energie beter te doseren, en niet alleen op de tennisbaan.

Anderhalf jaar later ging ik met een vriendin op zangles. We oefenden Bridge over troubled water van Simon and Garfunkel. Toen er genoeg geoefend was, werd mij gevraagd mijn “uitvoering” te geven. Gewoon voor de lerares en mijn vriendin. Ik zong het lied. Ik zong niet veel noten vals, en toch was het niet goed. Ik was bezig geweest met “goed zingen”, en was daardoor vergeten me te geven aan het “zingen”.

Ik moest op de grond gaan liggen en het nog eens zingen. De lerares schudde ondertussen aan mijn lijf. Dat klonk natuurlijk nergens naar, maar daarna ging ik weer staan en zong het lied nog eens. Verhip, nu kon ik echt zingen, in die zin dat ik mijn eigen geluid kon laten horen. De toehoorders, al waren het er maar twee, waren geraakt. Mijn eigen geluid bleek meer impact te hebben dan het lesje dat van buiten was geleerd.

Vaak probeer ik ook in andere situaties “het goed te doen”. Tegenwoordig verbaast het mij niet meer dat dat lang niet altijd het gewenste resultaat oplevert.

Afgelopen week ben ik begonnen met golfen. In het commentaar van de pro spiegelde zich al snel iets bekends: ik mag veel meer tijd nemen en mijn bewegingen mogen veel rustiger worden uitgevoerd. Deze spiegel kende ik al. Maar in het spiegelbeeld tekent zich ook iets anders af:

Ik ben al een tijdje bezig met een project dat veel oefening, geduld en doorzettingsvermogen vraagt. Om het project succesvol af te kunnen ronden moet ik niet te gefocust zijn op het einddoel maar vooral proberen te genieten van de weg en alles wat ik onderweg tegenkom. Laat dit nu precies zijn wat mij op de golfbaan vandaag zo duidelijk werd!