Portret van een straat (deel7)

Zaterdag 18 april

Bewoners: Saskia, Herbert en Liselot (17)

Saskia en Herbert horen om zich heen dat mensen de afgelopen weken tot rust zijn gekomen. Bij hun was het tegenovergestelde het geval. Ze werken beiden bij ‘s lands grootste luchtvaartmaatschappij. “De blauwe vogels” zoals ze het zelf zeggen. Herbert is verantwoordelijk voor de klantencontacten. De afgelopen weken was het een gekkenhuis. De 3000 man over de hele wereld die telefonisch klanten te woord staan, hebben bijvoorbeeld niet allemaal een laptop en konden dus niet (thuis) werken. Er waren vijf keer zoveel vragen en klachten als normaal. Het omboeken van tickets naar vouchers moet bovendien allemaal per klant gebeuren en kan nauwelijks worden geautomatiseerd. Je kunt je voorstellen dat het hectisch was.

Saskia werkt bij de centrale operationele regie. Zij had al op 21 januari haar eerste crisisoverleg. Regelgeving en voorschriften per land volgden elkaar vanaf toen rap op, met alle gevolgen voor de operatie van dien. Ze was de afgelopen weken met zeer uiteenlopende dingen bezig: van het regelen van een persoonlijke thermometer voor elk crew-lid, tot het vinden van parkeerplaatsen voor alle toestellen. Deze week had ze haar 68ecrisisoverleg. Ook bij haar wordt het nu pas rustiger. Ze hebben 24/7 keihard gewerkt “om een bedrijf op non-actief te zetten. Dat voelt heel dubbel.”

Liselot had deze week haar laatste schoolexamen. Zij wilde volgend jaar een tussenjaar doen, maar heeft nu plannen om toch maar een opleiding fysiotherapie te gaan doen. Op de vraag wat ze de hele dag doet zegt ze: “In bed liggen Netflixen”. Maar de volgende dag staat ze de auto van haar moeder te wassen.

De twee oudste kinderen wonen niet meer thuis, maar door het werk van hun ouders waren ze al eerder op de hoogte van de ernst van dit virus. Ze besloten ook al eerder om niet meer mee te doen aan activiteiten van studentenverenigingen.

Dat het niet goed gaat met de luchtvaartmaatschappij baart natuurlijk wel zorgen. Maar bang zijn ze niet. En Saskia heeft nog wat achter de hand: sinds kort heeft ze een eigen praktijk als orthomoleculaire therapeut. Zorgen zouden er ook kunnen zijn over de moeder van Herbert, maar het tegendeel is waar. Het gemak waarmee zij de situatie accepteert, de knop omzet en op haar eigen manier verder gaat, is inspirerend.

Voordelen van de situatie zien ze ook: Herbert hoeft zich nog maar 1 keer per week te scheren, en niet meer te reizen. “Je moet een beetje meedeinen op de golven, maar niet stoppen met leven” zegt Herbert als we het over de lockdown en het nut daarvan hebben. Ze hopen dat mensen hiervan leren dat het leven niet maakbaar is. Ze hopen vanaf nu ook een beetje tot rust te komen.

Voor de straat hebben ze tot nu toe niet eens tijd gehad, maar het geeft veel voldoening dat ze een paar jaar geleden zijn begonnen met de straatbarbecue en de straat-app. Daardoor is er iets gaan groeien dat in deze tijd van waarde blijkt.