SCHRIJVEN IN TIJDEN VAN CORONA (week 2)

Zondag 22 maart STOUT

Iedereen windt zich op want we zijn er met z’n allen op uit gegaan dit weekend. Naar het tuincentrum, de doe-het-zelf-zaak, het bos, het strand. Ik vind het niet gek, het is prachtig weer en iedereen heeft opeens tijd voor klussen die al jaren lagen te wachten. En als je dan eenmaal naar het strand gereden bent of je auto hebt volgeladen met afval, dan keer je niet meteen weer om omdat het wat drukker is dan je had gedacht. Ik denk niet dat iemand naar de vuilstort of het strand is gereden met het idee “Ik ga me eens even lekker in een mensenmassa begeven” of “ik ga eens even lekker ongehoorzaam zijn”. Maar handig is het niet.

Vrienden hebben ons gevraagd om een borrel te komen drinken, heel voorzichtig voegden ze nog toe aan de uitnodiging. Hun keukentafel is ruim genoeg om die anderhalve meter afstand te kunnen bewaren, maar toch hebben we lang gewikt en gewogen of we de uitnodiging zouden aannemen. Weliswaar is het niet verboden, maar we vragen ons af of we dan toch niet per ongeluk onnodig bijdragen aan de verspreiding van het virus. Maar zijn we dan niet braver dan braaf? Dat ben ik al zo vaak….

Uiteindelijk wint de verlokking en nemen we de uitnodiging aan. De hele dag voel ik me toch een beetje stout bij het idee. Een uur voor het afgesproken tijdstip bellen de vrienden de date af, de gastheer hoest plots nogal……

Maandag 23 maart OVERGAVE

De hele week valt me al op hoe rustig het buiten is. Er is veel minder verkeer en ook het geluid van vliegtuigen ontbreekt. De vogels daarentegen roeren zich uit volle borst, de lente is losgebarsten.

Er waren ook veel nieuwe geluiden deze week. Normaal zitten kinderen op naschoolse opvang en/of moeten drie keer per week naar hockey of voetbaltraining. Nu wordt er buiten gespeeld. Gelukkig kunnen kinderen dat nog. Rolschaatsen zijn uit de kelder opgeduikeld, evenals knikkers en springtouwen.

Vanmiddag lag ik even op bed, ik had gesport en lag uit te puffen. De zon scheen, ik deed even mijn ogen dicht. De onwerkelijkheid van de situatie drong zich weer aan me op. De rust buiten is bedrieglijk, elders vechten mensen voor hun leven of voor het leven van hun patiënten. De aarde draait gewoon door, terwijl ieders leven op zijn kop staat. De geruststellende geluiden van duiven die koeren, lijsters die zingen, kinderen die spelen, moeders die met open deur in de keuken met potten en pannen in de weer zijn; ze brengen me terug naar een veilige bubbel in een ander tijdsgewricht. Ik ervaar weer de veiligheid die ik als kind voelde als ik in bed lag en om me heen de wereld gewoon door ging. Ik voel ook weer het natuurlijk vertrouwen dat ik toen had, vertrouwen dat niet werd ingegeven door kennis en dat niet speciaal over mij of mijn leven ging. Het was meer het gevoel dat werd ingegeven door de kalme overtuiging dat “het goed was”. Hoewel ik twijfel bij het woord “goed”, misschien zat er niet eens een kwalificatie aan, misschien was het gewoon “het was”. Misschien ging dat gevoel meer over je in vertrouwen kunnen overgeven aan datgeen dat zich ontvouwt. Zoals wanneer je je gedragen weet door de armen van je geliefde of door de zachte golven onder je luchtbed.

Als ik mijn dag verder vervolg, hoop ik dat gevoel bij me te kunnen houden.

Dinsdag 24 maart VERWARRING

We zijn ondertussen zes schooldagen verder. Mijn dochter doet niets, als ik haar aanspreek krijg ik meestal hooguit twee lettergrepen ten antwoord: Nee, ja, misschien, kweenie, straks. Soms verwent ze me met zes lettergrepen: Bemoei je er niet mee.

De school laat ook op zich wachten. Vorige week kregen we nauwelijks informatie behalve dan dat er met MS Teams zou gaan worden gewerkt. Gisteren kwamen daar een plots een heleboel mailtjes overheen. Leraren die voor zes weken de stof hebben opgeschreven en daarbij dan zeggen: Ga maar met elkaar in MS Teams aan de opdrachten werken en ouders, help uw kind waar nodig. Uhm, en wat doet u dan verder, vraag ik me na het lezen van een dergelijke mail af. Tijd dus om d school een mail te schrijven. Kunnen ze ons een overall-picture geven van wat het plan is? Wat wordt er van de kinderen verwacht, wat van de leraren, waarvoor en hoe gaat MS Teams precies gebruikt worden, gaan alle vakken door dus ook gym muziek ed?

’s Avonds is er weer een persconferentie. Ook die leidt tot verwarring, de datum van 1 juni wordt genoemd, maar betekent dit nu dat de scholen dus ook dicht moeten blijven tot 1 juni? En de sportclubs?

Het antwoord dat we later op de dag van school krijgen maakt het beeld helaas niet veel helderder.

We moeten zelf maar plannen gaan maken om alle verwarring uit de weg te ruimen en daar te kunnen komen waar we willen zijn.

’s Avonds vergaderen we met zijn tweeën hoe we onze dochter zo goed mogelijk kunnen helpen. We bedenken een aantal scenario’s, we zijn ons ervan bewust dat ze eigenlijk niets met ons te maken wil hebben, maar zien ook dat ze het gevecht met zichzelf nog niet kan winnen zonder hulp. Eigenlijk weten we niet goed hoe het aan te pakken, zijn we ons weer bewust dat je als ouder toch soms ook maar een stakker bent die in het duister tast. Terwijl je juist op dit soort momenten dolgraag een toverstaf zou willen hebben om alles goed te kunnen maken voor je kind. Of een tijdmachine waarmee je je kind zou kunnen lanceren naar de tijd na die moeilijke puberfase. Of na de coronafase, en dan wil ik zelf ook wel mee reizen…….

Woensdag 25 maart ONTGOOCHELING

Gister werd bekend dat het centraal eindexamen niet doorgaat dit jaar. Op facebook zag ik ‘s avonds foto’s van blije pubers bij de uitgestoken vlag met de schooltas eraan. Gefeliciteerd en inderdaad is je diploma er niet minder waard om. Maar ik zou ontgoocheld zijn. Het moet toch voelen als een acteur die weken heeft gespendeerd aan het instuderen van zijn tekst en rol en wiens voorstellingen vervolgens gecanceld worden. En die dan toch een lovende recensie in de krant krijgt…..

Vandaag kreeg ik antwoord op mijn mailtje aan het Reinier de Graaf Gasthuis over het naaien van mondkapjes in het Gooi. Het was een standaardmail waarin staat dat ze overweldigd zijn door de vele reacties en het grote aanbod van hulp. Over hoe ze nu verder gaan en willen moet je de site van hen in de gaten houden. Lichtelijk teleurgesteld haal ik mijn schouders op: okay, dan niet hoor.

Het verder ontwikkelen van mijn bordspel, en met name het opzetten van een netwerk aan sociale spelers (zie https://www.raakvak.nl/toekomstdromen) gaat onder deze omstandigheden natuurlijk vertraging oplopen. Om mijn eigen ontgoocheling hierover te lijf te gaan probeer ook ik een list te verzinnen. Ik had al iemand benaderd om te kijken of er snel een online versie van gemaakt kan worden want dat zou juist nu voor al die ouderen, die achter hun voordeur moeten blijven, een mooie escape zijn. Maar zij is geveld door ziekte –ik weet niet welke- en laat dus op zich wachten. Daarom ga ik zelf experimenteren: ik verdiep me in Zoom en bedenk hoe ik als een soort quizmaster een spel zou kunnen leiden via dit medium. Ik zet de eerste proefsessie volgens dit concept op voor aanstaande zondag en ga daarmee mijn tante van 86 hopelijk een plezier doen.

Donderdag 26 maart ONGERUST

Gisteravond voelde ik plots wat keelpijn. Bovendien is mijn interne temperatuurregulering geheel van slag, zoals dat past bij mijn leeftijd. Korte golven van extreme hitte wisselen zich af met koude rillingen, waarna meestal weer een periode van een paar uur volgt waarbij die hele temperatuur geen rol speelt. Maar gisteravond bleef uiteindelijk het rillerige gevoel hangen. Voor ik naar bed ging douchte ik, zodat ik lekker warm mijn bed in kon. Ik lig onder twee dunne dekbedden zodat bij nachtelijke hittegolven ik mijn slaapomstandigheden kan aanpassen. Maar midden in de nacht ben ik opgestaan om in een andere kamer een dekbed van een ander bed te trekken want ik kreeg het maar niet warm. Terwijl ik niet kon slapen spookten vragen door mijn hoofd: zou dit het zijn, mijn corona-infectie? Zo ja, hoe kan ik hem dan in godsnaam gekregen hebben want ik heb werkelijk alleen boodschappen gedaan.

Met een lichte keel-en hoofdpijn sta ik op. Het geplande sporten sla ik over, als ik inderdaad iets onder de leden heb kan ik mijn energie beter bewaren voor het gevecht met de ziekte.

Ondanks verschillende manieren van hulp die we hebben aangeboden aan onze 15-jarige dochter, heeft ze ervoor gekozen zelf het gevecht met de school en het gebrek aan structuur en discipline aan te gaan. We mogen ons er niet mee bemoeien. In de loop van de middag komt ze huilend mijn werkkamer in. Het lukt haar, tot haar eigen wanhoop, niet haar schoolwerk te doen. Ze zit te tekenen, te minecraften of fortniten. Er zijn nog steeds geen echte lessen maar wel veel opdrachten van alle docenten. Op deze manier komt het schoolwerk als een zware sneeuwlawine op haar af, ze is niet in staat om in te zien dat het maar sneeuwvlokken zijn die ze stuk voor stuk kan wegblazen. Ik troost haar.

Aan het eind van de middag heb ik toch behoefte om nog even de benen te strekken en ga weer het bos in. Peinzend over wat ik kan betekenen voor mijn dochter stap ik stevig door. Aan het eind van mijn wandeling staat een kleine ree op mijn pad. Ik zie het als een teken dat ik mag vertrouwen dat het goed komt, zowel met mij als met mijn dochter.

Vrijdag 27 maart DROOM

Als ik ‘s ochtends wakker word, gelukkig zonder dat de klachten zijn verergerd, hoor ik veel vliegtuigen. Dat valt nu plotseling weer op. Normaal gesproken zie ik de agenda van de week altijd voor mij, niet letterlijk maar meer als een landkaart in de tijd. Ik ken de lege plekken en weet welke bergen, dalen, stranden of bloemenweitjes ik voorgeschoteld zal krijgen. Maar met een compleet lege agenda kost het me ’s ochtends steeds meer tijd om in te checken op de juiste dag.

Door het geluid van die vliegtuigen en het nog niet helemaal bij mijn positieven zijn, lijkt het even alsof de hele situatie een boze droom was. Maar tegelijk met het weg ebben van de laatste resten slaap, verscherpt het reële beeld. Ik hoop dan maar dat die vliegtuigen vol zitten met landgenoten die terug zijn gehaald uit andere landen. Of met nieuwe voorraden mondkapjes, tests en beademingsmachines.

‘s Avonds kijk ik natuurlijk naar de laatste aflevering van DWDD. Matthijs en zijn programma waren bijna altijd aantrekkelijk om naar te kijken. Het was een magazine dat elke dag weer werd voorgeschoteld, met allerlei leuke rubrieken waar je aan gehecht kon raken. En omdat je niet kon doorbladeren kreeg je altijd weer een brede oriëntatie op die wereld die maar door draait. De laatste jaren was ik wel wat kritischer. Het predicaat DWDD leek soms de echte inhoud te overstijgen, het werd bijna een keurmerk. Matthijs kon, mede dankzij een fantastische redactie, een programma maken dat soms voelde alsof hij daarin zijn eigen jongensdromen aan het verwezenlijken was. Maar de bijbehorende jongensachtig charme die hij altijd behield, maakte toch telkens weer dat ik zwichtte. Het afscheid was misschien niet zo feestelijk als hem gegund was, maar ik vond het mooi, juist omdat het zo bescheiden was.

Zaterdag 28 maart GRENZELOOS

Het mooie van het Corona-virus vind ik dat het zo duidelijk maakt dat landsgrenzen een uitvinding zijn van mensen. Meestal zijn ze ook vrij willekeurig. Ten tijde van de vluchtelingencrisis, toen Wilders sprak over een tsunami van mensen, vond ik dat al. Hoezo heb ik het recht op dit fantastische stukje aarde en zou een ander dat niet hebben? De aarde is toch niet van mij? Natuurlijk, vanuit intellectueel oogpunt weet ik dat dat een beetje naïef is, maar deep downvoelt het wel zo.

Toen vorige week veel landen hun grenzen sloten in de hoop zo het virus tegen te houden vond ik dat op mijn beurt een beetje naïef.

Nu het steeds spannender wordt of er genoeg IC plaatsen zullen zijn de komende dagen, werd gister bekend dat Duitsland ons IC plekken kan bieden indien nodig. Dat is dan toch wel weer komisch en amusant, dan gaan we dus juist heel zieke patiënten weer over die landsgrenzen heen verplaatsen….

Dat systeem van staten blijkt ook complicerend als het gaat om apparatuur en –op termijn- vaccins. Stel dat het vaccin wordt uitgevonden in Nederland maar bij een dochter van een Amerikaans bedrijf. Aan wie worden de eerste 100.000 vaccins dan geleverd? En Philips levert vandaag de eerste 100 beademingsmachines van de 1000 die besteld zijn. Maar waar zijn die gemaakt? Misschien wel in een land dat er nog veel minder heeft dan wij en ze ook kan gebruiken.

Staatsrechtelijke maar ook privaatrechtelijk systemen die wij al een eeuw of twee heel gewoon vinden, blijken in een situatie als deze ook heel ingewikkelde ethische vragen op te kunnen roepen. Ik moet denken aan Homo Sapiens, het boek van Harari, waarin hij haarfijn uiteen zet waarom taal ons verder bracht als soort. Taal zorgt er namelijk voor dat we ons kunnen organiseren, ook rondom abstracte begrippen als god, staat en naamloze vennootschap. Daarom schopten we het als soort zo ver.

Maar nu lijken we met grenzen, globalisering en rechtspersonen en alle bijbehorende tegenstellingen toch een beetje in de aap gelogeerd te zijn.